Η οικονομία πίσω στην φύση

 "I bequeath myself to the dirt, to grow from the grass I love;
If you want me again, look for me under your boot-soles."
- Walt Whitman

Το τελευταίο διάστημα με όλες τις οικονομικό-πολιτικές μιζεροανοησίες που έχουμε μπλέξει , έχω αμελήσει να αναφερθώ σε θέματα που με 'καίνε' πιο πολύ όχι γιατί έχω με κάποιο μαγικό τρόπο λυμένα τα βιοποριστικά μου προβλήματα όπως η μειοψηφία των "δημοκρατικών εξουσιαστών" μας, αλλά γιατί προτιμώ να έχω βιο(σύστημα) για να πορεύομαι έστω και με προβλήματα παρά να είμαι απροβλημάτιστος σε ένα ά-βιο κόσμο.

Δυστυχώς πρέπει να μπούμε πολύ πολύ βαθιά στην κρίση έτσι ώστε να ευδοκιμήσουν οι ελπίδες μου και να λειτουργήσει η ύφεση υπέρ της φύσης που ξέρει να κάνει οικονομία μόνη της μια χαρα, καθώς ακόμα οι γκαζοφονιάδες της υπαίθρου, σκοτώνουν αρκούδες στην Εγνατία, με 250 μόνο του υποείδους να απομένουν στην περιοχή περιμένοντας καρτερικά και χωρίς αγανάκτηση την κυβέρνηση, το δασαρχείο, τους υπευθύνους της Εγνατίας οδού - της μεγάλης ισχυρής οικονομικά Ελλάδας των μεγαλοεργολάβων - να φτιάξουν μερικές σωστές διαβάσεις για την άγρια πανίδα. Επειδή δεν το βλέπω να γίνεται και έχω φτάσει στα όρια μου με το θέμα, δέχομαι στο mail μου προτάσεις και εθελοντές για άγριο ακτιβισμό (ειδικοί στις καταστροφές υποδομών ευπρόσδεκτοι).

 Διάβαζα επίσης τις προάλλες πως οι παντός καιρού, απρόσβλητοι από πάσα κρίση, εκτός αυτής στην φαιά ουσία που πάσχουν εκ γενετής νεοέλληνες πονηράκιδες καταφερτζήδες, βρήκαν ευκαιρία για μπιζνες υλοτομώντας παράνομα δασικές εκτάσεις ακόμα και σε προστατευόμενους βιότοπους. Γιατί με την άνοδο στο κόστος πετρελαίου αποφάσισε ο απλός κόσμος της υπαίθρου που όλη μέρα καίει απο 2 τόνους ξύλα στο τζάκι του για πλάκα. Έτσι τι να κάνουν οι άνθρωποι είπαν να προμηθεύσουν τους 'αγανακτισμένους' καταναλωτές. Την ίδια ώρα που οι τζιπούρες κάνουν παρέλαση στα θέρετρα του φημισμένου παγωμένου ελληνικού χειμώνα. Την ίδια στιγμή που σε κάθε δασική περιοχή ως γνωστόν οι ντόπιοι έχουν από το δασαρχείο 'μερίδες' ξυλείας από τις νόμιμες και σωστικές αποψιλώσεις και καθαρισμούς που γίνονται κάθε χρόνο για προστασία των δασών.

 Βλέπετε, οι συνεχείς αναφορές για υποβάθμιση όλων των οικοσυστημάτων σε βαθμό κατάρρευσης που βγαίνουν καθημερινά είναι πράγματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Και τα βατράχια δεν πεθαίνουν παίζοντας. Τι να τα κάνω τα βατράχια σου λέει ο άλλος αν είναι να κρυώνω. Έλα μου ντε, αφού και αυτά ψόφο τελικά δεν έχουν τόσα χρόνια πριν τα ανέφερε ο Τομ Ρόμπινς στα βιβλία του με τον δικό του μοναδικό τρόπο και αυτά ακόμα να εξαφανιστούν.

Και ναι μεν τα βατράχια ίσως λείψουν σε τόσους όσους αγάπησαν τα βιβλία του Ρόμπινς, αλλά μην μου πείτε και πως οι μέλισσες δεν μας ενδιαφέρουν. Ακόμα και βλαμμένος οικονομολόγος να είναι κάποιος – αρκεί να έχει παιδί που είδε σε dvd το bee movie- μπορεί να μετρήσει απτά,  με α-ΛΗΘΗ-νό χρήμα την ζημιά που θα έχουμε με την συνέχιση της μείωσης των πληθυσμών τους. Αν εξαφανιστούν, έ είμαστε ένα πολύ πολύ μεγάλο βήμα κοντά στην σημαντικότερη κατάρρευση του οικοσυστήματος απο την εποχή των δεινοσαύρων.

Αλλά τώρα έχουμε σοβαρότερα προβλήματα, νέα κυβέρνηση, επέτειο πολυτεχνείου (όπου αυτοί που θα έπρεπε να τιμούνται είναι άγνωστοι), νέες αναζητήσεις για δημοκρατία του μισθού και άλλα πολλά τα υπόλοιπα ας περιμένουν.
Για πόσο θα μπορούν ακόμα.....

Για πόσο;