Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Αιματηρή θυσία και σύγχρονος πολυθεϊσμός



Συμμετείχα τις προάλλες σε μια διαδικτυακή συζήτηση περί αιματηρών θυσιών, όπου παρότι αυτή έλαβε χώρα ανάμεσα σε ένα κοινό στο οποίο οι κατά δήλωση πολυθεϊστές είναι η πλειοψηφία, οι απόψεις οι οποίες εκφράστηκαν ήταν σε μεγάλο βαθμό γενικότερα αντιπαραδοσιακές και ειδικότερα ξένες προς τις αντιλήψεις του κλασικού ελληνικού πολυθεϊσμού.
Βρίσκοντας λίγο χρόνο λοιπόν σήμερα είπα να ανεβάσω ένα κείμενο το οποίο είχα κατά το παρελθόν εν συντομία σημειώσει ως την πρόταση μου για το μελλοντικό δεύτερο βιβλίο της κοινότητας το οποίο θα εξετάζει τις πολιτικές (δηλαδή συλλογικές) εκφάνσεις της λατρείας και θα συμπληρώνει το πρώτο το οποίο περιορίζεται και εστιάζει στην οικιακή λατρεία. Έχοντας υπόψη πως από την μία δεν είναι ολοκληρωμένο και από την άλλη ενδεχομένως και να μην μπεί καθόλου στην μελλοντική έκδοση το ανεβάζω σαν draft αναμένοντας με ενδιαφέρον τις όποιες συζητήσεις προκληθούν από τις απόψεις που περιέχει.



Στην Ελληνική θρησκεία η θυσία, και δη η αιματηρή Θυσία, είναι η κεντρική λατρευτική πράξη γύρω από την οποία οργανώνονται και εκδηλώνονται όλες οι υπόλοιπες. Οι περιπτώσεις τελετών οι οποίες δεν συμπεριλάμβαναν θυσία ζώου ήταν ελάχιστες και αυτές είχαν να κάνουν με ιδιαιτερότητες συγκεκριμένων λατρειών αποτελώντας την εξαίρεση και όχι τον κανόνα ειδικά όταν το πεδίο αναφοράς μας είναι η πολιτική λατρεία.
Αντιστοίχως, και αντιθέτως με κάποιες κοινά διαδεδομένες απόψεις σε κύκλους σύγχρονων Πολυθεϊστών τα τελευταία χρόνια, οι περιπτώσεις και οι απόψεις κάποιων μυστηριακών λατρειών ή φιλοσοφιών (για παράδειγμα Πυθαγόρειοι, Ορφικοί) οι οποίες εξέφραζαν συνήθως μερική ή και ολική αποχή από τις αιματηρές θυσίες και την κατανάλωση του θυσιαζόμενου θύματος ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά περιθωριακές.
Αυτό που είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη είναι πως, στην αρχαιότητα, η για διατροφικούς λόγους κατανάλωση κρέατος, ήταν αν όχι αποκλειστικά, σίγουρα σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένη με την τελεστική πράξη της θυσίας. ως εκ τούτου η κρεοφαγία περιορίζονταν στις ημέρες των πάνδημων εορτών η άλλων θυσιών με αποτέλεσμα . να είναι εξαιρετικά πιο σπάνια σε σχέση με σήμερα, όπου παρά την υπερκατανάλωση κρέατος από τον μέσο άνθρωπο, αυτός εθελοτυφλώντας θεωρεί ως βάρβαρη' πράξη την αιματηρή θυσία και εύκολα τάσσεται φανατικά κατά αυτής, αντιμεταθέτοντας την ευθύνη της θανάτωσης σε απρόσωπες και ασεβής μεθόδους. 
Ομοίως ανεδαφικές είναι και κάποιες, συναισθηματικές συνήθως, απόψεις περί δήθεν κακομεταχείρισης, ή ακόμα χειρότερα περί υποβιβασμού της αξίας, των θυσιαζόμενων ζώων, στο περιβάλλον του πολυθεϊσμού, Ως προς αυτό αρκεί να αναλογιστούμε τα διάφορα θυσιαστικά ταμπού που υπήρχαν σε σχέση με τα άγρια, ελεύθερα ζώα, ή αντίστοιχα ταμπού για τα ζώα εργασίας και φυσικά την εσωτερική θρησκευτική διάσταση της αιματηρής θυσίας, εκφάνσεις της οποίας θα εξετάσουμε .
Ανιχνεύονται δύο κυρίαρχες θυσιαστήριες λογικές και από αυτές προκύπτουν αντίστοιχες ερμηνείες. Στην μεν πρώτη, η οποία συνήθως εμφανίζεται στην Διονυσιακή ή άλλες σχετικές μυστηριακές λατρείες το σφάγιο ενσαρκώνει την ίδια την θεϊκή ουσία καθιστώντας τους πιστούς που το καταναλώνουν μετά το πέρας της θυσίας μετόχους αυτής, δηλαδή ένθεους.
Στη δεύτερη και πιο διαδεδομένη, ειδικά στα πλαίσια της λατρείας της Πόλης, περίπτωση, το πάντα έμψυχο θυσιαζόμενο ζωο είναι το μέσο που μετέρχονται οι θνητοί για να διαρρήξουν το χάσμα μεταξύ των οντικών καταστάσεων που τους διαχωρίζει από τους Θεούς και μετέχοντας δια μέσω του θυσιαστηρίου σε ένα κοινό συμπόσιο και γεύμα με αυτούς, να αναπαράγουν τελεστικά την πρωταρχική μυθικά, ομοτράπεζη, κατάσταση τους. Επιτυγχάνεται λοιπόν με αυτό τον τρόπο όχι μόνο η εγγύτητα και ενότητα της ανθρώπινης κοινωνίας ως προς τον εαυτό της, αλλά και η ενότητα των ανθρώπων με τους Θεούς. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει βεβαίως πως η θυσία αντανακλά και την βαθύτερη κατανόηση των φυσικών νόμων, προσδίδοντας τους την απαραίτητη ιερότητα, η οποία καθιστά ιερή αυτή την γνώση, με αποτέλεσμα την ισορροπημένη και μακριά από ύβρη ζωή.
Θεωρούμε πως καθίσταται φανερό, πως σε οποιαδήποτε περίπτωση, η αξια ή σημασία του θυσιαστήριου για τους πολυθεϊστές, όχι μόνο δεν είναι υποβαθμισμένη αλλά αντιθέτως είναι εξαιρετικά αναβαθμισμένη σε σύγκριση με τις συνηθισμένες αντιλήψεις και συχνά ανώριμες και επιφανειακά συναισθηματικές συμπεριφορές των σημερινών ανθρώπων έναντι των άλλων έμβιων όντων. Μάλιστα αυτή η ποριά απο την αιματηρή θυσία στην από-ιεροποίηση των ζώων, όποτε έχει μελετηθεί, σχετίζεται άμεσα με τις αλλαγές οι οποίες επήλθαν με την βίαιη κατάργηση των πολυθεϊστικών αιματηρών θυσιών από τον μονοθεϊσμό και την έκτοτε μετατροπή των ζώων σε άψυχα εργαλεία-αντικείμενα, ή σε κατώτερα και μάλιστα 'δαιμονικά' (με την χριστιανική έννοια του κακού) όντα.

* Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση τελετουργικής θανάτωσης ζώων η οποία σχετίζεται με Καθαρτήριες τελετές σύμφωνα με την διαδεδομένη αντίληψη πως το αίμα μπορεί να δράσει ως ενεργός παράγοντας κάθαρσης σοβαρού μιάσματος την οποία όμως δεν θα εξετάσουμε εδώ καθώς ξεφεύγει από την χαρακτηριστική θυσιαστήρια πράξη στην οποία αναφερόμαστε.


Παρά την παραδοσιακή σημασία της αιματηρής θυσίας, στην συντριπτική πλειονότητα των σημερινών λατρευτικών εκφράσεων του Ελληνικού πολυθεϊσμού, και καθ’ ολοκληρία στις συλλογικές δημόσιες εκφράσεις του, έχει επιλεγεί η αποφυγή της, όχι γιατί το πνεύμα της εποχής μας βρίσκει σύμφωνους, ούτε γιατί με ευκολία ξεχνάμε η απεμπολούμε την βασική μας λατρευτική πρακτική, αλλά γιατί θεωρούμε πως ούτε οι σημερινοί άνθρωποι είναι έτοιμοι, ούτε και οι εξωτερικές συνθήκες ώριμες ώστε να επανεμφανιστεί όπως πρέπει αυτή η πρακτική, έχοντας δηλαδή το ουσιαστικό περιεχόμενο και το θρησκευτικό αποτέλεσμα τα οποία οφείλει να έχει. Μελλοντικές προυποθέσεις για μια τέτοια αναβίωση θα ήταν, τουλάχιστον, η δραστική μείωση της κατανάλωσης κρέατος σε μη θρησκευτική βάση, η ταύτιση της κατανάλωσης αυτής με την θυσιαστήρια πράξη και το ουσιαστικό θρησκευτικό της περιεχόμενο, και η ανατροφή και επιλογή των καταλλήλων ζώων από τους ίδιους του πολυθεϊστές, με τους σωστούς τρόπους, οι οποίοι θα επανατοποθετούν την αξία της ζωής στο σεβαστικό βάθρο που οφείλει να είναι. 

Λόγω των ανωτέρων περιορισμών, την θέση της αιματηρής θυσίας στις σημερινές τελετές παίρνουν οι βρώσιμες προσφορές, οι οποίες προετοιμάζονται από τους μετέχοντες, κατατίθενται στους βωμούς και μετά το πέρας της τελετής συνήθως καταναλώνονται από κοινού όπως θα συνέβαινε και στην περίπτωση αιματηρής θυσίας. 
Αντιστοίχως σε περιπτώσεις όπου παραδοσιακά δεν θα είχαμε κατανάλωση κρέατος από την θυσία (για παράδειγμα καθαρτήριες τελετές, τελετές ολοκαυτώματος κτλ), ή καθόλου μοίρασμα φαγητού και συμμετοχή σε κοινό δείπνο (κάποιες νεκρικές) πράττουμε και σήμερα τα ανάλογα. Σε πολλές περιπτώσεις ενδείκνυται η προσφορά ομοιωμάτων ζώων, είτε με την μορφή γλυκισμάτων (πλακούντων) είτε ως αναθήματα δηλαδή μη βρώσιμες υλικές κατασκευές, μια πρακτική η οποία υπήρχε ως συμβολική θυσία και στην αρχαιότητα σε περιπτώσεις ιδιωτών όταν κάποιος δεν είχε την –κυρίως οικονομική- δυνατότητα της καθορισμένης αιματηρής θυσίας. 



Τέλος θα πρέπει σίγουρα να γνωρίζουμε και να έχουμε στο μυαλό μας, τις ουσιαστικές εκπτώσεις σε θρησκευτικό επίπεδο που γίνονται με αυτή την αναγκαστική επιλογή και αντί να συνηθίσουμε και να αποδεχτούμε μια πρακτική η οποία πρέπει να λειτουργεί μόνο σαν προσωρινό υποκατάστατό, να επιδιώξουμε να επαναφέρουμε τις κατάλληλες συνθήκες για την ομαλότερη έκφραση της θρησκευτικότητας μας, όπως άλλωστε θα πρέπει να κάνουμε με κάθε τι το οποίο έχει βιαίως αποκλίνει από την παραδοσιακή αρμονία στον σύγχρονο κόσμο και ως εκ τούτου εμποδίζει την επαφή μας με την Φύση και τους Θεούς. 

9 σχόλια:

Κλείτωρ είπε...

συμφωνώ! Πάντως λύσεις υπάρχουν, εύκολες κιόλας. Θέληση δεν ξέρω αν υπάρχει...

Καλλίμαχος είπε...

Έχω ιδία εμπειρία όπου βρέθηκα με παρέα σε επίσκεψη και ο οικοδεσπότης έφερε να σφάξει ένα κατσικάκι δικής του ανατροφής. Καθώς το είδα να βελάζει μέσα στη νύχτα, θες τα αστικοποιημένα/μαλθακοποιημένα αντανακλαστικά μου (δεν το αρνούμαι) με έκαναν να το λυπηθώ, θες ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τόσο κορεσμένος από την κατανάλωση τυποποιημένου κρέατος (δίχως να είμαι συνεπής κρεοφάγος) ώστε να το θεωρήσω ξόδεμα μάλλον περιττό για την συγκεκριμένη περίσταση, τέλος πάντων αν και αναγνώρισα ότι το ψητό κρεάς που μου προσφερόταν ήταν μια λιχουδιά που πιθανότατα δεν θα ξαναέτρωγα ποτέ μου, δεν έφαγα καθόλου.

Η φάση με προβλημάτισε και κατέληξα στα συμπεράσματα τα δικά σου. Δεν είναι δυσλειτουργική η αιματηρή θυσία - τα μοντέρνα ήθη μας είναι δυσλειτουργικά. Κρίνοντας από τον εαυτό μου και από ότι βλέπω/ακούω, τα αυτά ισχύουν για την πλειονότητα των σημερινών ελληνόθρησκων. Παραθέτω λοιπόν τις τρείς αρχές που απαριθμείς, συμφωνώντας στο ότι η αιματηρή θυσία είναι απόσπασμα της επανιεροποίησης της ζωής και της φύσης:
- δραστική μείωση της κατανάλωσης κρέατος σε μη θρησκευτική βάση
- ταύτιση της κατανάλωσης αυτής με την θυσιαστήρια πράξη και το ουσιαστικό θρησκευτικό της περιεχόμενο
- ανατροφή και επιλογή των καταλλήλων ζώων από τους ίδιους του πολυθεϊστές, με τους σωστούς τρόπους, οι οποίοι θα επανατοποθετούν την αξία της ζωής στο σεβαστικό βάθρο που οφείλει να είναι.

Υπάρχουν πάντως και χειρότερα, π.χ. γελάω αφάνταστα με όλα τα παιδάκια που κάνουν την εξέγερσή τους απέναντι στους πολιτικούς και το κράτος, συμμετέχοντας σε 'δομές αυτοργάνωσης', 'αυτονομίας' κτλ. αλλά την ίδια στιγμή θα φάνε το 'βρώμικο' από τον χοίρο που άλλος έχει σκοτώσει, τεμαχίσει, τυποποιήσει, μεταφέρει και ψήσει, ενώ οι ίδιοι είναι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, όχι μόνο ανίκανοι να μεριμνήσουν για την ανατροφή ενός ζώου αλλά και εξαιρετικά αμφίβολοι να το σκοτώσουν σε περίπτωση που το έβρισκαν έτοιμο.

nikos_t είπε...

Είναι λόγος κάποιος σύγχρονος πολυθειστής του 2015 να κάνει αιματηρές θυσίες και να καταναλώνει ψόφια ζώα αντί να προσφέρει καρπούς της μάνας γης;
Επίσης τα θρησκευτικά και πνευματικά του πιστεύω τον εμποδίζουν να γίνει χορτοφάγος;

Ενώ μπορούμε να ζήσουμε άνετα και μάλιστα πιο υγιεινά χωρίς να καταναλώνουμε σάρκες απο πτώματα ζώων όπως έχει αναφέρει και ο σύλλογος διατροφολόγων αλλά και άλλοι ιατροί.
Επιβάλει ο σύγχρονος πολυθεισμός τη σαρκοφαγία και την προσφορά αίματος στους θεούς;

Και τελευταία, μακάριοι και ευλογημένοι να είναι οι λίγοι, οι παράξενοι, οι περιθωριακοί, γιατί μέσα απο τα δικά τους μάτια βλέπουμε τον κόσμο διαφορετικά.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Συγνωμη που δεν θ αναπτηξω τη θεση μου , αλλα νομιζω πως η συνχρωνη Ελληνικη θρησκευτικοτητα πρέπει να πει ενα μεγαλο οχι στις αιματηρες θυσιες , οπως και αλλα πολλα οχι σε καποιες πρακτικες των παλαιων . Θεωρω πως αν δεν υπάρξει μια ουσιαστικη επαναθεωριση , δεν υπαρχει ουδεμια περιπτωση , οχι απλα για προοδο αλλα ουτε καν για μια πραγματικη επαφη με το θειον και τη προγονικη ουσια.

Υ/Γ Σε χαιρετω Πανδιων...Μολις τελειωσει και η δικη σας προσπαθεια αναγνώρισης θα σου τηλεφωνισω - Ηετίων

Πανδιων είπε...

Χαίρε αγαπητέ, τώρα είδα το σχόλιο σου, έχω μείνει αρκετά εκτός μπλογκ τελευταία.

Απλά θυμίζω πως για τον Πλάτωνα πχ "πρόοδος" είναι πτώση προς κατώτερη μορφή ύπαρξης :-)

Μεγακλής Δεληκώστας είπε...

Ας μην πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Κατ' αρχάς, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η θεώρηση του σύγχρονου εθνικού Πολυθεϊσμού ως αποκλειστικώς Ορφικού/Πυθαγόρειου/Πορφύρειου στο σύνολό του πρέπει να είναι αποβολιμαία. Η χορτοφαγία δεν είναι απλώς σεβαστή, είναι παραδεδομένη, αρχαιότατη και ορθοπρακτικότατη, δε νοείται όμως ως μοναδική και αυτονόητη επιλογή για όλους συλλήβδην τους σύγχρονους εθνικούς. Το βάρος της παράδοσης υπέρ των αιματηρών θυσιών είναι τεράστιο και οφείλουμε να το σεβαστούμε. Επομένως, όλοι όσοι ενδιαφερόμαστε για όσα μας παρέδωσαν οι πρόγονοι και τη μελλοντική αυτών διαχείριση, οφείλουμε να συμφωνήσουμε στο εξής: οι αιματηρές θυσίες, όντας βασικότατο τμήμα της ελληνικής παράδοσης, δε μπορούν να αποκλειστούν, και παραμένουν πάντοτε στο τραπέζι.
Προφανώς, η σύγχρονες κοινωνίες είναι αστικοποιημένες με έναν τρόπο διαφορετικό από τον Ελληνικό -- όχι μέσω τειχών και αυτονόμων πολιτειών, αλλά μέσω αποκοπής από την πρωτογενή παραγωγή στα αστικά κέντρα και παγκοσμιοποιημένου εμπορίου. Σε ένα αστικό περιβάλλον όπως αυτό της σύγχρονης Αθήνας όχι απλώς δεν ταιριάζουν οι αιματηρές θυσίες, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αδύνατες. Ένα ζώο δε μπορεί να μεταφερθεί στο κέντρο της Αθήνας με φορτηγό για να προσφερθεί εκεί ως ιερό σφάγιο, επειδή αυτές οι συνθήκες θα αποϊεροποιούσαν την πράξη. Εδώ υπεισέρχεται αυτό που υποστηρίζεις σε σχέση με τη φύση: οι αιματηρές μας θυσίες πρέπει να είναι δίοδος επικοινωνίας με τη φύση, δηλαδή με το θεό στις διάφορές του εκφάνσεις. Και επειδή δεν είμαστε πλέον κοινωνία στη βάση της αγροτική, οι αιματηρές θυσίες δε μπορούν να είναι τμήμα της ζωής μας με τον ίδιο τρόπο που ήταν για τους προγόνους την ομηρική εποχή. Όπως δεν ήταν τμήμα της ζωής των προγόνων της κλασσικής εποχής, ή της ρωμαϊκής. Τις αρχέγονες μέρες, οι αιματηρές θυσίες ήταν η πάλλουσα καρδιά της κοινωνίας με έναν τρόπο που δεν ήταν για τους αστούς της ρωμαιοκρατίας. Εμείς είμαστε ένα βήμα πιο μακριά, αλλά όχι τόσο μακρύτερα της ρωμαϊκής εποχής όσο ίσως φαίνεται εκ πρώτης όψεως σε ορισμένους.

Μεγακλής Δεληκώστας είπε...

(-->) Το όλο ζήτημα ανάγεται σε μιαν ευρύτερη προβληματική όσον αφορά την σχέση μας με την αρχαία παράδοση: Εφόσον δεν αναβιώνουμε την ελληνική θρησκεία, αλλά συνεχίζουμε την λατρεία των Βυζαντινών Εθνικών, πρέπει να παραμείνουμε σε ό,τι μας παρέδωσαν αυτή η μπορούμε να το εμπλουτίσουμε; Είναι δεδομένο πως οι περισσότεροι βυζαντινοί εθνικοί ήσαν Νεοπλατωνιστές/Νεοπυθαγόρειοι, όπως επίσης είναι δεδομένο πως δεν απέρριπταν συλλήβδην την αιματηρή θυσία. Ο Ιουλιανός μάλιστα θεωρούσε δικαιωτική του μεταρρυθμιστικού του έργου την τέλεση εκατομβών. Ο Ιουλιανός πέθανε, όμως, πριν "χαθεί το παιχνίδι", πριν σκεπαστεί ολοκληρωτικά από τη φοβέρα και τη σκλαβιά ο κόσμος. Για κάτι τέτοιο χρειαζόταν οι Θεοδόσιοι κι ο Ιουστινιανός. Αυτοί, με τα μυσαρά, απάνθρωπα και μεσαιωνοτόκα διατάγματά τους, ανάγκασαν τους Εθνικούς να ξεχάσουν όχι απλώς μεγαλεπήβολα σχέδια για εκατόμβες, αλλά και την ίδια την πιθανότητα πως θα ζούσαν να δουν δημόσια λατρεία στις ελληνίδες πόλεις. Έτσι, η λατρεία έγινε "υπόγεια", και όπως ξεκάθαρα φαίνεται στο "Βίο Πρόκλου" του Μαρίνου, η δημόσια λατρεία μεταφέρθηκε στην οικία, σε στενό κύκλο εμπίστων, και συνενώθηκε με την οικιακή. Από εκεί και πέρα, ο Εθνικός Ελληνισμός χάνεται εν πολλοίς από τα μάτια των ιστορικών επειδή οι περισσότεροι εκχριστιανίζονται και όσοι λατρευτικοί κύκλοι εμμένουν στη θεοσέβεια, αναγκαστικά παίρνουν τη μορφή μυστικών εταιριών. Ένα σχεδόν αιώνα μετά τα πρώτα Ιουστινιάνεια διατάγματα, συναντάμε αναφορές σε διωγμούς Εθνικών που συλλαμβάνονται να θυσιάζουν κρυφά. Σήμερα είναι αποδεκτό ευρέως πως ο κρυπτο-παγανισμός έχει διακριτή πορεία στο Βυζάντιο, και μπορεί ακόμα να σχεδιαστεί μία Βυζαντινή "χρυσή άλυσσος" με ονόματα επιφανών ελληνιστών οι οποίοι επιφανειακά μόνο ήσαν χριστιανοί. Αυτών των Εθνικών συνεχιστές είμαστε, των τελευταίων διωγμένων και των μυστικών που δημοσίως παρίσταναν τους χριστιανούς για να γλυτώσουν το κεφάλι τους στο ερεβώδες Βυζάντιο. Αλλά από αυτούς κληρονομούμε μια νοοτροπία διωγμένου και μια οργανωτική τάση που τείνει περισσότερο στη μυστική εταιρία λίγων μυημένων παρά στη λατρεία ως ψυχή της ευρύτερης κοινότητας. Αυτή η νοοτροπία δεν είναι υγιής σε ένα περιβάλλον όπως το σύγχρονο και μόνο σε διαστρεβλώσεις μπορεί να οδηγήσει. Πλέον πρέπει να βγούμε στο φως και να επαναφέρουμε τη λατρεία στους δημόσιους χώρους, όπως εκείνοι θα ήθελαν.

Μεγακλής Δεληκώστας είπε...

(--->) Και μπορούμε να το πράξουμε χωρίς καθυστερήσεις. Το κλειδί είναι η λαϊκή θρησκεία των Ελλήνων, που, στις ανδραποδιστικές εποχές της Γιγαντοκρατίας (όπως θα έλεγαν, ίσως, οι Βυζαντινοί Εθνικοί), έγιναν Ρωμιοί και λοιποί βαλκανικοί ανθρωπίσκοι. Οι αιματηρές θυσίες επιβιώνουν, έχοντας λάβει, όπως οι περισσότερες λατρευτικές πρακτικές που προσπαθούσαν να επιβιώσουν, ένα νέο όνομα από τους κατακτητές, εν προκειμένω το σημιτικό «Κουρμπάνια», αλλά κρύβονται και πίσω από την εκταταμένη κρεοφαγία έτερης σημιτογενούς εορτής, του «Πάσχα». Στη βάση αυτής της επιβίωσης της παλαιάς ορθής λατρείας μπορούμε να στήσουμε τις πρώτες θυσιαστικές μας εορτές. Όταν ωριμάσει η πρακτική από δυο-τρία καζάνια, μπορούμε να δούμε και να εμπνευστούμε από το πώς κάνουν τις θυσίες τους οι Σαμαρείτες, οι οποίοι διατήρησαν την αληθή εβραϊκή παράδοση στο όρος Γκεριζίμ, παρά τις Βυζαντινές διώξεις των οποίων ήταν στόχοι μαζί με τους Εθνικούς. Θα πρότεινα πως, σε κάθε περίπτωση, ορθότερο θα ήταν να ξεκινήσουμε από την εαρινή ισημερία.
Είναι σημαντικό η θυσία να είναι μια ευχάριστη γιορτή, χωρίς στυφνή σοβαροφάνεια, η οποία θα γίνει δημοσίως και θα δείξει σε όλους τι είναι στην ουσία της η ελληνική λατρεία: η εξύψωση του ανθρώπου προς το θεό, η συνένωση των ανθρώπων γύρω από κοινό τραπέζι, και πως επίσης επιβιώνει στην ελληνική γη, και πως το μόνο που χρειάζεται είναι να βγει ο χριστιανικός της μανδύας. Προσωπικά θεωρώ ότι μέχρι να αιματώσουμε βωμό, η θρησκεία μας παραμένει «παγανισμός λάιτ», και εφόσον δεν έχουμε, όπως οι Εβραίοι, καμία ανάγκη για ανόρθωση συγκεκριμένου ναού έτσι ώστε να αρχίσουμε τις θυσίες και να επανφέρουμε τη λατρευτική μας κανονικότητα, δεν έχουμε κανένα λόγο να περιμένουμε. Η αφαίρεση μιας ζωής είναι η «βαρύτερη» πράξη για την οποίαν είμαστε ικανοί, και μόνο όταν περάσουμε σε αυτό το στάδιο θα έχουμε «χτίσει» μια κανονική (με την έννοια της ολοκληρωμένης) ιερότητα στους βωμούς μας. Ακριβώς επειδή θεωρώ το ζήτημα κεφαλαιώδες, απαντώ στην παλαιάν ανάρτηση.